مجله

زمینه و هدف: حاکمیت بالینی، به کارگیری ساز و کارهای حاکمیتی برای انجام درست کار در زمان و مکان مناسب به شیوه­ای صحیح برای بیماران، در راستای کسب حداکثر نتایج بالینی می­باشد. اجرای حاکمیت بالینی به طور قاطع نیازمند مهارت­ها و تمایلات نیروی کار بهداشت و درمان است. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی رابطه‌ی مدیریت منابع انسانی با اجرای حاکمیت بالینی و استقرار بهینه‌ی چارچوب حاکمیت بالینی با ارائه‌ی راهکارهایی در زمینه مدیریت موثر منابع انسانی در صورت وجود رابطه معنی دار می­باشد.

روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است که به صورت مقطعی در سال 1391 انجام شد. روش نمونه‌گیری، خوشه­ای دو مرحله­ای است. از بین بیمارستان­های دانشگاه­های علوم پزشکی تهران به طور تصادفی سه بیمارستان دکتر شریعتی، امام­خمینی(ره) و شهید هاشمی­نژاد انتخاب شد و در هر بیمارستان به طور تصادفی پرسشنامه بین 30 نفر توزیع گردید که در مجموع حجم نمونه به 90 نفر رسید. ابزار گردآوری داده­ها، پرسشنامه‌ی پژوهشگر ساخته و برگه مشاهده بود. داده­ها از طریق نرم افزار آماری SPSS تحلیل شد.

یافته‌ها: حداقل امتیاز حاکمیت بالینی مربوط به بیمارستان امام خمینی(ره) و حداکثر آن مربوط به بیمارستان شهید هاشمی‌نژاد بود. بین متغیرهای ((آموزش))، ((جذب و به کارگیری)) و ((حقوق و مزایا)) با حاکمیت بالینی رابطه معنی‌داری دیده شد.

نتیجه‌گیری: باتوجه به رابطه معنی­دار میان متغیرهای مدیریت منابع انسانی با اجرای حاکمیت بالینی، سرمایه­گذاری بر روی این محور از حاکمیت بالینی به عنوان محوری که موفقیت در سایر محورها را تحت تاثیر قرار می­دهد می­تواند در استقرار حاکمیت بالینی اثربخش باشد.