زمینه و هدف: ژیاردیوزیس انسانی، عفونتی است ناشی از تک یاخته تاژکدار ژیاردیا لامبلیا که در روده باریک زندگی می‌کند و ضمن آسیب ناحیه علایم معدی ـ روده‌ای نیز ایجاد می‌کند. این عفونت انگلی، انتشار جهانی با شیوع متغیر ۵% تا ۳۰% دارد. نقش هر دو نوع پاسخ ایمنی هومورال و سلولی در دفاع میزبان علیه انگل ثابت شده است و از آنجا که چگونگی پاسخ ایمنی تحت تاثیر مستقیم نوع و مقدار سیتوکین‌های ترشح شده قرار دارد، مطالعه تغییرات سیتوکینی در بیماران اهمیت بسزایی دارد.
روش بررسی: در این مطالعه سطح سرمی اینترلوکین‌های ۲- ۴- ۶- ۱۷و ۲۳ در بیماران مبتلا به ژیاردیوز و نیز افراد سالم اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفته است. پس از تهیه نمونه خون ناشتا از داوطلبین، سنجش میزان سیتوکینها به روش الایزا انجام شد.
یافته‌ها: در مطالعه حاضر میزان IL-۲ و IL-۶ در افراد آلوده بصورت معنی داری بیش از افراد سالم بود، لیکن مقدار IL-۴ در افراد آلوده کاهش معنی داری داشت(۰۰۰۱/۰P=)؛ همچنین برای اولین بار میزان IL-۱۷ و IL-۲۳ در افراد مبتلا به ژیاردیوز اندازه گیری شد که میزان این سیتوکینها در افراد آلوده بصورت معنی داری بیش از افراد سالم بود(به ترتیب ۰۴۴/۰P= و ۰۳/۰P=).
نتیجه‌گیری: پاسخ دفاعی میزبان در برابر عفونت‌های انگلی تحت تاثیر مستقیم سیتوکینها قرار دارد. افزایش اینترلوکین‌های ۲، ۶، ۱۷ و ۲۳ در مبتلایان به ژیاردیوز احتمالاً ناشی از پاسخ دفاعی بوده و همراه التهاب موضعی روده‌ها می‌باشد.
