زمینه و هدف : داشتن آمادگی در برابر زلزله برای بیمارستانها با توجه به نوع کارکرد آنها و قرار داشتن در اولین جایگاه مراجعهی آسیب دیدگان، اهمیت بسزایی دارد. مطالعهی حاضر با هدف ارزیابی عوامل مؤثر در میزان آمادگی بیمارستانهای آموزشی درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران برای مقابله با خطر زلزله انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی بود که بصورت مقطعی در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1391 اجرا گردید. دادهها از طریق چک لیست، بصورت مصاحبه و مشاهدهی مستندات گردآوری شد. تجزیه تحلیل دادهها به کمک نرم افزار SPSS19 و با استفاده از آزمونهای آماری Pearson correlation ، ANOVA و T-test انجام گردید.
یافتهها : بیشترین و کمترین میزان آمادگی در برابر خطر زلزله به ترتیب در حیطهی مدیریت برنامهی حوادث غیر مترقبه و حیطهی برنامه ریزی کاهش خطرات ساختمانی بود. بطور کلی میزان آمادگی بیمارستانهای مورد مطالعه در برابر خطر زلزله در سطح متوسط(81/51 درصد) ارزیابی شد. میان حیطهی برنامهی آموزشی بیمارستان با حیطههای برنامه ریزی کاهش خطرات ساختمانی(045/0 = p و 644/0 = r ) و برنامه ریزی اقدامات بهداشت محیط بیمارستان(048/0 = p و 636/0 = r ) رابطهی معنیداری وجود داشت.
نتیجهگیری: با توجه به ارتباط معنادار حیطهی آموزشی با دیگر حیطههای ذکر شده، پیشنهاد میشود ضمن تدوین برنامههای آموزشی کوتاه مدت در زمینهی مدیریت بحران و اجرای مداوم آنها، حتی المقدور مقاوم سازی غیر سازهای بیمارستانها به عنوان یک اولویت مد نظر قرار گیرد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |